Een dikke week te laat
Ja, dat was wel een beetje pech hebben. We komen net terug uit Kazachstan waar we de Tulpen zouden bekijken in hun natuurlijke omgeving. Daar aangekomen, we zagen de bui al hangen want het was er al een poosje een dikke dertig graden, waren nagenoeg alle Tulpen uitgebloeid. Jammer, dat te laat zijn is niet waar we op gehoopt hadden. Een beetje een flash-back naar de geboorte van onze dochter Pleun, ook zij was een dikke week te laat. Dat is zó jammer want die eerste week is juist zo leuk. 
Oei, fout begin, ik heb het idee dat u nu denkt dat wij daar met een fototoestel op onze in omvang toenemende buikjes een beetje de toerist uit liepen te hangen, maar niets is minder waar. Nou ja, van die buikjes misschien wel een beetje maar dat van dat toeristische gedoe was echt geen sprake. Wij waren daar met een missie, het bezoek aan Kazakhstan was een echte ouderwetse expeditie.
Onze gids Askar met een wandelende tak op zijn arm
Met ‘wij’ bedoel ik dat ik daar samen was met mijn goede vrienden John en Johanna Huiberts en onze gids Askar uit Kazakhstan die bij Johanna en John heeft gewerkt en nu studeert aan de Hogere agrarische school in Den Bosch. Johanna en John zijn bij sommige van u misschien wel bekend als de telers van biologische bloembollen (www.biologischebloembollen.nl). zij telen bloembollen zonder gebruik van ook maar iets wat op chemie lijkt. Dat gaat ze na jarenlang vallen en opstaan inmiddels heel goed af alleen de Tulp blijft een grote uitdaging. Biologische teelt begint volgens hen met een goede grond want een goede gezonde grond geeft de plant die er in groeit alle weerstand om ziek en zeer te overleven. 
Alleen de Tulp, hoe goed zij hun best ook doen, blijft het meest gevoelig voor ziek en zeer. Dus de vraag kwam naar boven borrelen waarom diezelfde Tulp in Kazachstan al eeuwenlang jaar in jaar uit vrolijk op hetzelfde plekje staat te bloeien terwijl ze bij hier op het land haar draai zo moeilijk kan vinden. Zit er daar in Kazachstan iets in de grond wat we in de Nederlandse grond missen. We gaan er heen om monsters van de grond te nemen en die laten we onderzoeken. 
Samenwerking gezocht met de universiteiten van Utrecht, Leiden en Astana die met veel enthousiasme aan dit onderzoek mee wilden helpen. We hebben amper een bloeiende Tulp gezien in Kazachstan maar we hebben wel allemachtig veel Tulpen gezien en op 48 verschillende plaatsen monsters van de grond genomen die nu onderzocht worden of er daar in de biodiversiteit van de grond schimmels, bacteriën of andere elementen zitten die in Nederland niet voorkomen en de Tulp weerbaarder maken tegen ziek en zeer.
Ik weet het, 48 klinkt als heel veel maar in een land als Kazachstan is dat een eitje. Er staan daar zo veel Tulpen dat we al na een paar dagen tegen elkaar zeiden: ‘er staan in Kazachstan veel meer Tulpen dan er in Nederland’. Ons eerste bezoek was aan een gebied zo groot als de hele kop van Noord Holland waar we rondgereden werden door een man die namens de lokale overheid de landerijen verpacht aan veehouders die daar hun schapen, koeien of paarden laten grazen. Urenlang scheurden wij in zijn oude aftandse Japanse Pajero jeep, met het stuur aan de verkeerde kant, over zand en hobbelpaadjes naar heuvels waar volgens hem de meeste Tulpen stonden. 
De eerste Tulp werd pardoes overheen gereden, we zagen haar te laat. Deur open, uitstappen en pats, je plant je voet boven op een nietsvermoedende uitgebloeide Tulp. Je kijkt om je heen en je ziet overal Tulpenblaadjes. Helaas, geen bloemen maar je hoeft niet eens goed te kijken om te zien dat de hele heuvel vol staat met Tulpen. Het bleek om de Tulipa zenaida te gaan. Nog nooit van gehoord, zeldzaam in Nederland maar ze staan daar met honderd duizenden tegelijk in de heuvels. Gelukkig nog een paar nabloeiertjes weten te vinden voor een fotootje. 
De volgende stop was in Taraz waar een Tulpen conventie en een Tulpenfestival werd georganiseerd. De conventie was een bijeenkomst van biologen en agrarische bestuurders, echte bollebozen, waar vergaderd werd hoe de rijkdom aan Tulpen in het mooie Kazachstan zo goed mogelijk te beschermen en te behouden voor de toekomst. Niet alle species komen even massaal voor en sommigen unieke Tulpen dienen echt beschermd te worden. Wij werden onthaald als eregasten met complimenten, cadeaus en televisie-interviews. We hielden er zelfs een uitnodiging aan over om langs te komen op het Nederlandse consulaat van het ministerie van Landbouw in Astana waar we aan het einde van de expeditie ook gehoor aan hebben gegeven. 
De volgende dag naar het festival. Uurtje rijden door de heuvels om vervolgens in de file nog een uurtje over een zandpaadje door riviertjes te tuffen naar de plaats waar de greigii Tulpen groeiden. 
Ook hier alles uitgebloeid maar als je goed keek zag je onderweg al honderd duizenden Tulpen staan. Eindelijk op een enorm grote heuvel aangekomen waar honderden auto’s pardoes boven op de Tulpen geparkeerd werden. Wij maar denken dat de wilde Tulp een zeldzaamheid is, niets is minder waar. Als paardenbloemen, nee dikker, veel dikker stonden daar de Tulpen. Je kon je auto niet parkeren zonder een paar honderd Tulpen plat te rijden.
Het was een echt festival met spelen als judo, worstelen op paard, touwtrekken, paardrijden lekkere hapjes en veel tot souvenirwinkels omgetoverde yurt tenten. Om bloemen te zien moest je nog een uurtje in auto naar een hogere heuvel waar de laatste Tulpen stonden te bloeien. Helaas geen tijd voor want professor Ainash van de universiteit van Astana was met ons mee en die moest de trein van half zes naar Astana halen. 
Dahlia Tartan
Volgende week vertel ik verder over deze onvergetelijke reis want we zitten alweer aan de woordentaks en ik moet u natuurlijk ook nog even wijzen op ons mooie assortiment Dahlia’s. Van de overgebleven voorraad hebben we wat van de prijs afgehaald en als u deze week nog zomerbloeiende bloembollen besteld zullen we u ook nog rijkelijk belonen met extra’s bollen.
Ik ga weer naar buiten want het weer blijft maat mooi. Toen ik een paar maanden geleden het grapje maakte dat 2025 niet het Chinese jaar van de ringslang was maar van de tuinslang had ik nooit gedacht dat het nog waarheid zou worden ook maar ik heb wel een paar plantjes staan die snakken naar een slokje water. Het goede nieuws voor de Dahlia liefhebber is wel dat de slak wat minder familieleden heeft dan de voorgaande jaren. Jammer voor de liefhebbers van slakken maar ik ben er wel blij mee 😊
Met vriendelijke groeten en tot volgende week,
Carlos van der Veek.
