De Dorstige Biet

Voor ik over bollen ga prossen eerst even iets leuks. Het is bijna in de vergetelheid geraakt, maar ik ben ooit in een lang verleden wereldkampioen bieten telen geweest. “Is er een wereldkampioenschap bieten telen geweest dan?”, vraagt u zich allicht af, en het antwoord daarop is: jazeker, al meer dan vijftig jaar organiseert een clubje dorstige akkerbouwers een jaarlijkse wedstrijd wie de zwaarste biet kan telen. Het klinkt als een ludiek gebeuren, maar vergist u zich daar niet in, het is een serieuze wedstrijd waar jaarlijks maar liefst een dikke 500 mensen aan mee doen. Iedere deelnemer heeft zijn eigen—uiteraard geheime—strategie. Standplaats, grondsoort, schapenmest of drie jaar oude paardenmest, brandnetelsap, lavameel, zeewierextracten, je kunt het zo gek niet verzinnen wat er allemaal wordt bedacht om de bieten zoveel mogelijk te plezieren.

Nu moet u niet meteen dan denken dat ik een professioneel bieten teler ben, want het jaar dat in won, 1988, was puur geluk. Echt, ik wist geen biet van bieten, deed puur en alleen mee voor de gezelligheid. Die gezelligheid was vooral te vinden op het jaarlijkse afsluitende Bietenbal waar de kampioen werd onthuld en gehuldigd en waar het woord ‘dorstige’ in de naam van de vereniging grote eer aan werd gedaan. Nee, de zomer van ‘88 was erg koud en nat, en ik had de bietenzaadjes op vele plekjes rond mijn ouderlijk huis, waar ik toen nog woonde, geplant, en een van die zaadjes kwam terecht in het kasje van mijn vader, waarin mijn vader en ik zijn narcissen voor de Lentetuin broeiden. Dat was eigenlijk het enige zaadje dat een beetje goed op gang kwam, dus die gingen wij vertroetelen. Geitenkeutels, Osmo-coat kunstmest, kippenstront en konijnenkeutels, alles werd bij de biet gemikt. Met een biet van 27,7 kg verdiende ik eeuwige roem, het Wilhelmus werd gespeeld, ik kreeg de bokaal, en, niet te vergeten, een zoen van ‘Miss Biet 1988’. Bietenzaad 

Dit jaar had ik zomaar zin om mijn wereldkampioenschap te verdedigen. Nu niet zo zeer om lekker naar het Bietenbal te kunnen (beetje wel natuurlijk) maar vooral om te proberen een zo dik mogelijke biet te telen. Want er is wel wat veranderd de afgelopen eeuw. Toen ik in ‘88 won stond het record op 32 kg; nu moet je echt wel in de 50 kg zitten om op het podium te komen. Het te kloppen wereldrecord staat zelfs op 71 kg. Niet te geloven, een biet net zo zwaar als ikzelf. 

Dus op naar het Waarland, waar Kees Stoop, rayonhoofd en een van de meesterbietenbreinen woont en die mij tegen betaling van een tientje een door Bejo Zaden ingepakt zakje bietenzaad en een lekkere bak koffie gaf. Maar, tegen niemand zeggen, het gaat me lukken van het jaar. Het geheim van een echt grote biet kan je vinden in de astrologie, vooral die van de Chinezen. Dus afgelopen week woensdagmiddag, exact tijdens de eerste volle maan in het Chinese jaar van de slang, heb ik mijn bieten gezaaid. In wc-rolletjes, u weet wel van die… wc-rolletjes. En dat jaar van de Slang, nu ga ik fluisteren want de concurrentie mag het niet horen, is niet het jaar van de ring-, ratel- of wurgslang, nee het is het jaar van de tuinslang. 2025 wordt een kurkdroog jaar, gortdroog zelfs, in de sterren kan je het lezen. Ik ga dus mijn biet straks in mei met wc-rolletje en al aan het eind van de tuinslang planten. Daar nog weer een druppelslangetje aan, heeft nog niemand aan gedacht, ik weet het zeker, het is nu al een succes. Mijn biet krijgt last van obietsitas, het wordt een buffel. 

Kijk, heel veel de deelnemers van de bietenclub hebben dergelijke verhalen dus u begrijpt, gezelligheid staat voorop. Maar we stoppen even over de biet want ik had u verleden week beloofd om wat te vertellen over de Narcissen in mijn kasje. O ja, mocht u interesse hebben in deelname aan de Bietenclub, op www.dedorstigebiet.nl kunt u alle informatie vinden. Uw biet moet wel in de Kop van Noord-Holland geteeld worden, boven de lijn Bergen-Alkmaar-Hoorn. Al woont u zelf in Buiksloot, Diefdijk of Gaarkeuken, of zelfs in het buitenland, maakt niet uit, welkom bij de club, als de biet maar in De Kop staat, zodat alle deelnemende bieten in grofweg hetzelfde milieu vertoeven. Het is immers Wereldkampioenschap dus iedereen mag meedoen, als u een locatie in de buurt heeft hoop ik u te treffen! De kas staat proppie-vol, 656 potten Narcissen heb ik staan. Iedere pot is een ander soort, er komen dus een dikke 600 verschillende Narcissen in bloei de komende weken. Ruim de helft is allemaal zaailingen, nieuwe soorten die nog geen naam hebben en die eigenlijk nog in het selectieproces zitten. Bij veel van deze zaailingen is het besluit om ermee door te gaan nog niet genomen. Normaal gesproken kijk ik altijd buiten op het land hoe ze er uit zien en hoe ze zich gedragen en beslis ik daar of ik ermee doorga of niet. De laatste jaren had ik echter telkens grote pech met het weer, verleden jaar was het een hagelbui die de bloemen aan flarden sloeg en het jaar daarvoor was het een zeewindje van een kracht of acht à negen die de bloemen deed rafelen.Dat schiet niet op, zo kan je niet selecteren, dus alles de kas in, daar heeft Moeder Natuur minder vat op het weer. Groot voordeel is dat ik in de kas ook meteen knappe foto’s kan nemen: beter licht, makkelijker een goede hoek vinden als ze niet op de grond staan, dat soort dingen. Ze staan nu een kleine twee weken in de kas, en de eersten beginnen kleur te bekennen. Niet allemaal zaailingen hoor, ook gewoon soortjes die ik mooi vind en waar ik van wil genieten of waar ik nieuwe foto’s van wil nemen. Er zitten echt wel snoepjes tussen de zaailingen, dit is er zo een. Een miniatuur Narcisje met sierlijke bloemen die alle jaren haar best doet om gelijktijdig met de sneeuwklokjes te bloeien. Deze mag nog even blijven, en als ze goed groeit en haar bollen gezond zijn gaan we een keer een mooie naam voor haar verzinnen. Dahlia Lizz Baaij

Oei, bijna 1000 woorden, en er was nog een mededeling van huishoudelijke aard. Vandaag is de laatste dag dat u Amaryllis bollen bij ons kunt bestellen. De keuze is niet meer reuze, maar er staan er nog wel een paar in de winkel. En, bij iedere bol die u koopt krijgt u er een extra—hetzelfde verhaal als vorige week, en de week ervoor. En als u toch op de site bent, het Dahlia assortiment is nu op haar mooist en alles is nog beschikbaar. Ruim 100 soorten, waarvan een dikke twintig nieuw in de Fluwel webwinkel. Eentje is er al uitverkocht, dus pas op, voor u het weet is net die ene Dahlia die u zo mooi vindt ook verdwenen. Volgende week meer over de Dahlia.

Met vriendelijke groeten,

Carlos van der Veek